Son Şiir Şiiri - Cemile Aydın Özbay

Bir kadın vardı
Aşka aşıktı belki de
Hayata dair tek içine sığmayan
Duygular aşk ırmağından gelirdi,
Yazardı sadece
Dile gelmemiş
Ne varsa yüreğinde
Yüzünü döker gibi
Dökülürdü işte mısralara
Yaralara tuz basarcasına
Ancak böyle dinerdi
İçindeki yangınlar,
O mısralar ki
İkinci baharım dediği
O haziran güneşini getirmişti
Ömrümce bakacağım dediği gözleri
Hayatının en güzel melodisi
Dediği aşk fısıltısını getirmişti
Ve bir temmuz akşamı
Aşk bir bilinmezliğin
Sancısını saldı hücrelerine
Bilmece kaçamağı ipuçlarının
Karmaşası alt üst etti dengeleri
Anlamlar,olgular bir bir
Ayağa düştü birden
Sonra bir kadının en değerli
Madalyası onuru
Bir vefasızın elinde kaldı
İşte aşka dair
Ayrılık şiirleri de böyle başladı
Özlemin kendisini aştığı noktada
Aşk yeniden gülümserken ona
Bir oyuncak bebek
Kadar dahi değer taşımadığının
Farkında değildi
Aşkım derken sevgiliye
Zira sevgili de
Hala fısıldardı aşkı
O fısıltılar ki hala kulağında çınlarken
Aşk somut varlığını alıp
Götürmüştü çoktan
Çoktan kavakyelleri esmişti
Aşkın cılız,aciz yüreğinde
Yürek yaralarına,
Kadının yüreğini sarmıştı
Paramparça ederek
Hiçbir şey demiyerek
Bir veda dahi etmeden giderek
Ucuz pazarlarda satılıyordu aşk
Hiç fiyatına karaborsa aşk
Artık bir hiçti kadın
Söyleyecek hiçbir sözü
Direnecek hiçbir gücü
Ve aşka dair yaşanacak
Hiçbir duygusu kalmamıştı
Dünya koca bir hiçti
Ve o günden sonra
Hiçbir zaman şiir yazmayacaktı..
17/08/08