Son şiir Şiiri - Ayhan Ulu

Sen olmuştun benim şiirlerim, her bir dizesi aşkla örülü.
Şimdi son şiirimi yazıyorum sana, vedanın acı türküsü.
Ben gidiyorum sevgili, rüzgarlara karışıp bir nefes gibi,
Ve sen bitiyorsun burada, hatıralarla yalnız ve kimsesiz.
Bir zamanlar sen benim ilham perimdin, her mısramda yaşayan,
Güneşimdin, ayım, yıldızım, gökyüzümde parlayan.
Avuçlarımda bir su gibiydin, her yudumda çoğalan,
Şimdi kurumuş bir çöl gibiyim, senden sonra susayan.
Gözlerin şiirdi, kahverengi bir deniz, içinde kaybolduğum.
Ellerin şiirdi, dokundukça ruhumu titreten, huzur bulduğum.
Sesin şiirdi, kulağımda yankılanan en güzel şarkım,
Şimdi her şey sustu, geriye kaldı bu derin yalnızlığım.
Ne çok hayaller kurmuştuk, her biri bir dizeydi sanki,
Sonsuzluğa uzanan yollarda el ele yürümeye ant içmiştik.
Şimdi o yollar dikenli, ayaklarım kanıyor, izlerin silindi,
Bir hiç uğruna tükettik biz, aşkın en güzel hikayesini.
Bu son şiirim sana, son vedam, son fısıltım rüzgara.
Acıyla yoğrulmuş her kelime, kanayan bir yara.
Ben gittim sevgili, artık yokum, ne sesim ne de gölgem var,
Ve sen bittin bende, içimde yanan son aşk ateşi de söndü, kül oldu, yok oldu.
Belki bir gün anlarsın, belki bir gün anlarsın neden bittiğini,
Belki o zaman bulursun, kaybettiğin kendini.
Ama ben çok uzakta olacağım, ulaşılmaz bir düş gibi,
Sen de yalnız kalacaksın, bu vedanın acısıyla baş başa.
Elveda sevgilim, elveda şiirlerim, elveda bana.
Bu son dize, kalbimden kopan son damla gözyaşı sana.
Ben gittim, evet ben gittim, sensizliğe veda ettim.
Ve sen bittin, benim için, sonsuzluğa gömüldün, sessizliğe terk edildin.