Son şiir Şiiri - Murat Ülkü

Bu benim son şiirim, tabi yazdıklarım şiirse
Aslında ne yazdıklarım şiir nede ben şairim
Ben damla damla yüreğimi döküyorum
Ben aslında umudu hayali kendimi
İnsan nasıl olmalı, nasıl insan kalmalı
Her harfi her heceyi her kelimeyi sevgiyle yazıyorum.
İnsan kalabilmenin zor olduğu bu zamanlarda
Aşk duyulmuyor, kin ve nefretin çığlıklarında
Yıllardır yalnızlığın sessizliğin ıssızlığın da demleniyorum
Arzularımı, özlemlerimi, acemice mısralarda buluşturuyorum.
İnsanım işte doymak bilmeyen
Aşk derken, özlem derken
Durmuyor bir iki üç durmadan yazdıkca yazıyor kalem,
Ustalar üstadlar işte ben buyum
Aslında ne yazdıklarım şiir ,ne de ben şairim
Ben ruhumu yürek sızımı, imkansızı yazıyorum
Ve bun son şiir, aldığım.son nefes
Kendi hücreme kapanıyorum yine
Kaderin en karası bana hep yoldas oldu
Mevsim yaz olsa, gönlüme kara kış geldi
Sevda da vuslat imkansız bir düş oldu
Neyleyim benim için gelmeyen yazı
Ayakta zor dururken, çıkamam yokuşu düzü
Yar ayrı dert, dostl ayrı, üzerimde hep düşmanın gözü
Kalbim yoruldu yaşlandı sertleşti
Büyüdükce büyüdü koca bir taş oldu
Kötü değilim, iyi biride değilim, tam serseriyim
Nerde patlayacagı belirsiz mayın gibiyim
Aşk denen cehennemin ta en dibindeyim
Küllenen o ateş yandı, yürek kor oldu
Dedim ya bu son satırlar susacak yüreğim
Aslında ne yazdıklarım şiir ,ne de ben şairim
Ne ona ne buna kendi kendimedir sitemim
Kara toprağı arzu ediyor bedenim
Canım cananım varım yogum
Can suyum dedigim ecelim oldu
Buraya kadarmış, artık miyadım doldu
Ve bu size, iyiliğe güzelliğe dair
Aşkı hakikata dair son şiirim
Bakmayın siz, en içten derinden yazdıklarıma
Aslında ne yazdıklarım şiir ,ne ben şairim...