Son şiir.. Şiiri - Feyz Kariha

son şiir..
sohrab'ın yıkadıgıdır...
/

eşyanın hapsindeyim
rutubetli bir sanrı
biraz deliliğim var biraz da cesaretsizliğim
ımızganmak sol yanımda sena
cesedim var annemden daha güzel
kader hikayeleri sudan daha ucuz
ve allah
beynimizin kıvrımlarında
bilimin kör noktasında aniden çekilen silah
la galibe illallah

ben avurtlak bir avazla
gıygaşuk bulmuş bir ayazla
ellerimi titretmeyen alfabeden haz alırım
şiirimin içinden içim geçer
uyuyakalırım bir taşın ezberinde
uyku seccademdir benim
uyku düyaya gelmezden evvel
dünya var olmazdan evvel
kalu belâ beşiğinde
cevelân eden hür bir kuştur

ham bir felsefeyi
hedonizm ağacından koparıp
kahraman olunca gazap
yol görünüyordu
namesini bülbüle kaptırmış bir türkü
yolcu taşımayan yerleşik vuslatlar
iki kaburga arasında oyuklayan karga
yıllarını bilgeliğe gömüyordu

ben mütelaasını yaptıgım yalnızlıkla
gecenin bir nısfı ayaklanan dehşet gibiyim
kenti yakmadan gidebilen
hüzün sarhoşuyken üstelik
yalpalıyorken bir sola bir daha sola gülerek
sokak lambasının ayla verdiği savaşa
kedilerin çiftleşmek için beklemediği marta
alnımı koyacak soguk bir duvar bulamadan
uykum
benim o derin uykum
hiç uyumayan uykum
hep allahın yanında kalmış uykum

benim işim değil şiir yazmak
benim işim gözlerimi eşyaya dikmek
bakmak
bakmak
ve görmek
ve soymak
tüm zerresine ulaşıncaya kadar soymak
benim işim değil şiir yazmak
her harfin fethi biraz gözyası eliyle
kuyusundan kahır çeken dudaklar
çöl inşa etmiş suskun dudaklar
çatlamış ve kavrulmus bahreyn arası
halklar köleler padişahlar ve peygamberler
bir cümle var söylenmiyor
söylenmiyor kafeste kalıyor tüm naslar

biz inanmişlar
biz kovulup kovulup
kavrulup kavrulup tekrar inanmışlar
bir güvercin avlusunda
göğsünden o cümleyle vurulmuşlar
biz tüm köleler
bir kez söylesek
bir kez
seni seviyorum
seni seviyorum
seni seviyorum

bizim işimiz belki de
elleri ceplerinde bir adaletin peşinden koşup
temaşa ettiği rüzgarla ıslık çalmaktır
ve bir lahza yaşamın içinde durup
tüm alfabeyi baştan okumaktır
a
b
c
ölüyorum..