Son Şiir Şiiri - Yalçın Doğan

SON ŞİİR

Zamansız günlerde, çalkalanan yürek,
Fırtınalara eş gürültüleri yaşar,
Ta en derinlerde…
Yüzlerde ise sessiz bir bekleyiş hâkim olur.

Yalan olur inandığın bütün gerçekler.
Yalnızlık bütün çıplaklığı ile kalır koynunda…
Zordur bir yüreği yürekte taşımak.
Güç ister ve aynen bir yürek ister.

Bir yüreğin eşini bulmak yılları alır belki,
Onu taşımak ise bir an gibidir.
Bir rüzgârın esip geçtiği kadar,
Kısa sürer yürekte aşk.

Kasırgalar gibidir bazen de,
Ansızın çıkar, kısa sürer, ama verdiği zarar;
Kelimelerle anlatılmaz.

Hangi bir kelime anlatabilmiş ki yüreği,
Verdiği zararı da açıklayabilsin…
Kalırsın kalabalıklar ortasında yapayalnız.
Tutamazsın artık avuçlarını, dokunamazsın saçlarına.
Gitmek haram kılar bütün dokunmaları…

Kaybolup gitmek,
Ellerin ellerden koptuğu an değildir.
Ya da avuçlarına düşen son damlayla da değil.
Tıkandığın nefes alamadığın an da değildir.
Can dediğinin gözlerinin gözlerinden kaybolduğu andır.

Şiirlerine yüzlerce hüzünlü kelime yağar.
Hiçbirisi anlatamaz içindeki eşsiz sıkıntıyı.
Tutamazsın hiç birini yerli yerinde,
Bir türlü en hüzünlü cümleyi kuramazsın.
Hani okuyunca çölde susuz kalmışçasına yakmalı yüreğini,
Acısını bir kez daha hissetmelisin.

En hüzünlü şiirin olmalı,
Her okumanda yüzlerce gözyaşı sıraya girmeli…
Ve saplanmalı bir hançer gibi kelimelerine
Hüznü anlatan en son şiirin olmalı…

Korkmalısın bir gece yarısı ay ışığında okumaya,
Ürpermelisin bir sonraki cümle aklına bile gelmeden.
Sonu yarım, noktasız ve umuda açık kalmalı…
Ve bir kez daha gelmeli beklenen,
Sımsıkı sarmalı bu kez yüreğe,
Ellerine değil belki ilk kez yüreğine kelepçe takmalı.
Okurken bu mısraları sana ağlamalı kendine ağlar gibi.
Bilmeli bunun son şiir olduğunu…