Son Şiir Şiiri - Fatih Işık

Bir zamanlar,
Hayalini kurup,
En karanlık anlarımda bile
Işığına kavuştuğum sevgilim..

Adın hayat veren su demekmiş.
Seni seven herkese,
Sen hayat verirmişsin.
Bunda biraz açgözlü davrandım galiba.
İçine düşüp boğulacaktım bu aşkın..
Kurtulduğumda da..
Sudan çıkmış balık gibi
Nereye gideceğimi,
Daha doğrusu hangi kızı sevdiğimi,
Bilemedim..

Ha seni hala seviyorum sanma,
Ben, bu limandaki ilk günde,
Vurulduğum kızı istiyorum ve
Özlüyorum..
Her kızın gözünde ondan bir nebze,
Her aşkın içinde ondan bir söz ve
Her gözyaşının içinde onun tebessümü var.

Şimdiki, gözlerinde ruh halininin
Rengi olan kızdan banane?

Beni birazcık sevseydin,
Kuş sütünü bile getirmiştim bu sofraya.
Bu kadar arayış içinde olmayacaktın.
Seni sadece sen olduğun için seven birisi,
Zaten karşında duruyordu..
Bana bir gülümsesen yeterdi..

Üstelik şu anda bu şiiri yazmıyor olurdum.

Sana bir kaside, bir gazel, bir şarkı,
Hatta roman bile yazardım..
Okurdun ve yüreğinin atışları,
Sayfalarda duyulurdu..
Zaten her yazılan şey,
Yazan kişinin olmasa da,
Yazılan kişinin aynasıdır..

Ve şu an ağlamıyor olurdum..
Karanlık, yanlızlık ve
Göz boyamalardan ibaret olmazdı hayatım.

Hayatımın seninle anlamı vardı,
Bir amaca sımsıkı sarılmak neymiş
Onu öğrenmiştim..
Aşkın gereksiz bir duygu değil,
Tam tersine, adamı sarhoşluktan
Çılgına çeviren bir şey olduğunu,
Zaten bizzat yaşadım..

Bu arada,
Bu sana son şiirimdir bilesin..
Daha da şiir yazar mıyım bilemem..
Şiirlerim bile senle anlamlıydı..

Kimi zaman gülen,
Kimi zaman yaş döken gözlerim,
Hayatımda en çok çektiğim
Ama seni görünce tutulan dilim,
Ağlamana dayanamaz,
Herşeyi sineye çeker bir yüreğim,
Düşündükçe mutlu olduğum
Mutlu oldukça da düşündüğüm hayallerim..
Bunlardan ibaretti aşkım..
Keşke sen de birşeyler katsaydın..
Neyse,

İşte hepsi bu kadar,
Sana ebedi mutluluklar..