Son Sevinçlerimle Bendesin

Hayatımızı peşi sıra koşturan, yol haritalarında ucu bucağı hep birbirine bağlanan yollardaki umutlarımız ve kaybolmuşluğumuzla oyun oynadığımız geciken zamanlar sevdası bu…

Belki hiç tutamadık, belki de hep avucumuzdaydı, anlayamadık hafifliğini. Ağırlığını fark ettiğimizde de, ADINI ATEŞLERE, ALEVLERE YAZDIK.

ALEVLERLE YÜREĞİMİZE YAZDIK YOK OLUNMUŞ, İÇİNDE YOK OLDUĞUMUZ SEVGİYİ…

Bazen seni seviyorum bile demeye utandığımız, bazen de tekrarını uyku sayıklamalarına kadar bıraktığımız, saygın sevdamızı ararken, rüyalarda gördüğümüz, bir anlık portre, yıllarca kor karanlık bir duvarın, tek duvar ışığı ile aydınlatılan yalnızlık çerçevelerinde, aydınlatmaya çalışarak, kimsenin görmemesi için avuçlarımıza akıttık yaşlarımızı…
BELKİ DE KENDİMİZDEN UTANDIK…

ÇOĞU GECELER, ODAMIZIN IŞIĞINI YAKMADIK. Karanlık pencere camının puslu yüzeyine yapışan gölgeyi, avucumuzla okşamaya sakındık, parmak ucumuzla kaş üstlerini okşarken, yüreğimizin sesini hangi volumle tarif edebildik? SEVGİ BU...
SEVGİ, ÖZ SEVGİ BU...

Papatyalar sarmış bir tarladaki, birkaç gelinciğin boy gösterip süzülüşü bu... Tan şafağında birkaç Ayçiçeğinin, sarımsı yapraklarını, güneş ışıklarını tutarcasına kıpırtısı bu...
NAZLI BİR YAKARIŞ GÜNEŞE DOĞRU BAŞ DÖNDÜRMESİ ve dar zamanın dönüşü bu güneşle birlik baş döndürüşü...

SEVGİNİN ÖZÜ YÜREĞİMİZDE HEP DAMITILDI BİTMEZ GECELERLE, sabaha uzanan buğulu, nemli, ağlamaklı bakışlarla...
göz uçlarından dudak kenarlarına sızan, incecik yaşlarla ağladığını bile fark edemez insan.
BİR ANLIK BAKIŞ, BİR ANLIK GÖRÜŞ İÇİN SABAHA UZANIR GÖZ KAPAKLARI,
YALNIZLIĞINI BİLE GÖREMEZ, unutulmuş ne kadar eski sevgi cümleleri varsa, KOPUP GELİR YÜREK DİPLERİNDEN, DUDAK UÇLARINA... Bazen bir şarkıya dönüşür, sözlerinin bir kaç tanesiyle. Dona kalır aynı makam, ÖKSÜZLÜK KOL GEZER DUDAKLARDA...sadece BEYNİN DÖKÜLÜR DUDAK UÇLARINA, HAYAT DERSİN SONUNDA,
neresinden tutamadın beni,
ben neresindeydim senin.. Ve bunların ardından bir cümle dökülür,
HEP SEN, SENİN YOLUN BU ZAMAN, SENİN YOLUNDA YÜRÜDÜĞÜM YOL BU SEVGİ.
Unutmak nankörlük,
unutmak kendini yemek,
unutmak geleceğini yemek,
hatırlamaksa zaten yokluk,
yoksunlukla karşıma çıkan senlik,
sana aitlik...

AİTLİK BİR URGAN BAĞI, AİT OLMAK BİR BAĞIMLILIK
ve ait olma bir istek imkansızlığı acısı,
ŞAFAK BEKÇİLİĞİ YAPTIRIYOR SEVGİYE...
Heryer, herşey, ait olduğunun bakışı ardında kalıyor. Nerede ne görmek istersen, hep içinde görmek istediğinle birleşir. Kendi içinde tuttuğun sevgiye dair ne varsa, bakışlarınla hep içinden fırlıyordu bu aradığın bu değil diyordu ve herşey içinde kalan sevgiye mahkum oluyordu...

SEN İÇİMDE GÜZELSİN EY SEVGİ, DAR ZAMANLARIMDA VE SEVİNÇLERİMDE, HEP BAKIŞLARIN VARDI ORTADA...
Ve sen bitimsiz zannedilen hayatın başladığı yerden, bittiği yere kadar olan yol üzerinde, bedenimin her adımında, belimden tutup beraberindeyim diyen bir çift kolsun...Belime sarmalanan...

Unutmak ve yaşamak tezat...
Ama ne tezat...
İkisi hiç yanyana gelemiyor...
Bu bir beden,
bu bir yürek,
bu bir avuç zamana sığan yaşam.

Bu bel bükülür,
bu yürek,
bir sol, bir sağ,
bir aşağı, yukarı düşer, kalkar ama,
hep içini dolduran sen...

NEFRET KİN BASAR ZAMAN ZAMAN,
ama sevgi hep benimle,
hep yükümle,
SON SEVİNÇLERİMLE BENDESİN...

Bana beni, bana bu dünyayı, bana ışığı verdin, bu bana verilmiş sevgi emaneti, kollarım, gözlerim, özlerim... SAKINIR, BEKLERİM...”BOLCA ASFALT KARASI” GÖZLERİMLE...”TAN YERLERİNİ BEKLERİM”, UTANMAM, SAKINMAM KENDİMİ, GECE AYAZININ ÜŞÜMÜŞLÜĞÜNDEN... SEVMELERİNİ DÜŞÜNÜŞÜMDEN

Şimdi yürüyorum Çandarlı'nın kuytularında, zaman zaman gölgem yoldaşı ışık hüzmelerinden...
Bu gölge biliyorum sensin, senle birlik gölgem, dans ediyor karanlıklarla, karanlıklar sessiz sesleri gecenin, bir var, bir yok. Umut hemen köşeyi dönünce...

BUNU HİÇ UNUTMA E' Mİ...
NE OLURSA OLSUN...

İzmir _ Çandarlı