Gözyaşlarımın toprağı öptüğü son gecede
Haykırdım varoluşumun nedenini
Seni ölümüne sevmekti sevgili.
Serçenin kanadındaki son tüylerle
Yazdım, son perdenin şiirini.
Dolunayın en parlak ışığında
Yıldızları bile karartan,
Dağları gümüşe boyayan,
Son beyazın altındaki,
En son şiiri yazdım,
Toprağın verdiği son anlarda...
Ve ben sevgili son rüya için daldım,
Uyku deryasındaki umutlara.
Tek can simidi, senin gözlerindi.
Şairin dediği gibi:
''Gözlerinle yakılası bir şiire başladım''
O zaman ışığa yaklaştım sevgili
Kara toprağın altından filizlenen
Sevgi şiirlerinin en son demi
En son dörtlük serpildi doğaya:
'' Umut çimlerinin en yeşili
Geceleyin açıldı en mavide
Her tohumun can bulduğu
Gözlerinden kokladığım sevgide. ''
Kayıt Tarihi : 4.7.2005 17:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!