Son sessizliğimin yollarına düşüyorum

Son sessizliğimin yollarına düşüyorum…

Zaman kelepçesini vurmuş ömrüme,
Müebbettin kodesinde yatıyorum,
Yalnızlığın prangaları düşmüş şansıma,
Ve takmış hayat bacaklarıma, öyle bir esir almış ki…

Nefes alamıyor bakışlarım, penceresiz karanlıklarda…
Gökyüzü kaybolmuş, sanki binlerce metre dipteyim,
Yerin altında tutuluyorum, ömrüm mahkûm,
Günün anını yakalayamıyor gözlerim, örtülmüş sanki…

Güneş kaçak doğuyor, sanki gizlendiği hayat…
Öyle bir boşluk çukuru ki; girende kayboluyor,
Sanki bir dolambaç dönencesi sarıyor yarını,
Çıkışın olmadığı kapısız yolların tuzaklarında…

Dağların yamaçlarındaki gelincik kokusu sarıyor,
Çok uzaklardan esiyor rüzgârın nefesinde,
İçli bir duygu yağıyor gözlerinden bir an, suskunluğumdan…
Sonra sessizliğimin yollarına düşüyorum, gözden kaybolarak…

Oktay ÇEKAL
09.01.2014-23.20