Son Sesleniş Şiiri - Nigar Aşık

bu şiir sana sevgilim
bu sana ilk ve son seslenişim
bir yaz esintisiyle başlayan
o büyülü aşk
alıp savurmuştu beni sonbahar akşamlarına
dalimda koptum ve savruldum uzaklara
birden boşlığa düştüm
sonunu göremediğim
geriye gönüp kaldiğim yerden başlamak istesemde
kaldiğim yerin bile neresi olduğunu bilmediğim
bilsemde geriye dönecek cesaretimin olmadığı bi yerdeyim...
hayır hayır savrulduğum yer
düştüğüm kocaman kapkara bir çukurdu
yok yok buda değil! ! !
darağacında sallanan
mahkumun boynuna sarılmayı bekleyen bir ip! ! !
bu da olmaz ki...
ben senin boynuna son kez bile sarılamadım ki! ! !
hayır hayır buda değil! ! !
neydi bu biliyor musun
AYRILIK
Evet doğru kelime bu
kadehimi nice ayrılıklara kaldırıyorum
ŞEREFE...
dipsiz kuyularda geriye dönmeye çalıştığında
kaldığın yerden devam etmene izin vermeyen karanlıklara
we darağacı ipi boynuna takılmış
ayrılık mahkumlarına...
we daha nicelerine
ŞEREFE! ! !