Son sesleniş Şiiri - Ahmet Mercan

Eriyip bitmekteyim günden güne
Kesiktir iştahım bilir misin yâr
Firaktan Uyku girmez yaşlı gözüme
Ruyama olsun gelmez misin yâr

Hayallerim soldu, nefesim yorgun
Severken şu canım umuttan yoksun
Bir ses ver, bir gül, yaşama hevesim olsun
Kalbimin feryadını duyar mısın yâr
Bir vakit Sevdiğine acır mısın yâr

Yıllarca acıya kedere doyduk
Vefasız zalimlere pul olduk
Aramayı bıraktık zamansız bulduk
Sevdayı koyup da gider misin yâr
Aşkıma kapıyı kapar mısın yâr

Canıma katmışken seni böylece
Hayaline sarılırken her gece
Anıları sayarken hece hece
Koku bile silinmezken tenlerde
Yakında Unuturuz sanar mısın yâr

Zehirmiş aşk diye sunduğun yudum
Sev diye ağlayan sesini duydum
Yalvardın acıdım elini tuttum
Kaçtım da başıma geldi korktuğum
Günahım boynuna alır mısın yâr

Elimi bıraktın boynum büküldü
Yetiminim Kolum kanadım kırıldı
Sözüm yoruldu sesim kısıldı
Şu acı Feryadımı duymaz mısın yâr
Anıların Hatrını saymaz mısın yâr
Bu yalnız biçareye acımaz mısın yâr

Suçum neydi beni zindana koydun
Yetmedi elim Ayağım zincire vurdun
Sesine gülüşüne kurban olduğum
Hicranın fermandır boynuma asar mısın yâr
Bana ölüm yazıp kıyar mısın yâr

Saçım aklandı, yaşım kurudu
Kederden can boğaza dayandı
Dermisin beni de bir seven vardı
Yoksa adımı anmaz mısın yâr
Bu Son Seslenişim belki hâlimi bil yâr

Bursevii