Son Ses Şiiri - Altan İlhan Arslan

Üşüyor bedenim; her şey yanıyorken gözlerimde
Suça mahal olmuş bu sokakları, yaşadığım şehrin.
Kanatsız şeytanları, gülümsüyorlar gözlerime
Arzsız bedenlerinde milyonca günahları varken.
Tabutları geziyor, onlar farkında değil gölgelerinden.
Birileri, kurduğu saltanatın zirvesinde adammış gibi
Gördüğü itibarın yaftasıyla, kurduğu bu makama
Sürdüğü sefanın sanki kölesidir gururunu taşıyan.
Bu ahmaklık ve kokuşmuşluğunaydı tahammül
Acıların üstünde epeydir, sürüdükleri insafsızlığa
Hesabını düşmüş günahkâr yapısının varlığından
Ödeyecekler elbet, onlar da ziyan edilecek karanlığa.

Bu makama, sürdükleri tahammül acıların varlığından
Birileri; verdiği, ektiği bu acıları ödeyecek.
Gözlerimde, suçsuz gözlerimde akor olmuş duruşların
Duraksız portrelerine dizilmişler, hepsi birer birer
Varlığımdan, duraksız geçişlerine son verecekler.
Ruhum! Seni tımarlayan o gribaldi havalarından
Tek perdelik bir solfej gibi bir notadan dökülecekler.
O gün, onların eyvahlarına sağır olacak bu zaman.
Sonları ağıtlara yakın bir ses, bir biçimsel uğultu
Şekilsiz arzuları nasılda yüzlerine serpiştirilecek.
Yüzlerine keder bulutları yakıcı bir güneş gibi
Gösterilecek! Arzı makamın, o gözleri kör eden cehennemi.