Son Senarist Şiiri - Mediha İstanbullu

tüf ve barut sesine asılı gölge
beni sor beni bulama
uzat göğü dökülen büyü
rüzgar almayan kendine evvel
bir yontu bir savruk
kolları kavuşabilen bir kibritin kavına
ellerin camına

kalbin mevsim dökümündedir

hür bir parmaktı
göğe kaldırdığın
erinç yüzlü kaldırımlarda
kimin için istiyorsun özgürlüğü
kimi sayıklar uykuların

bil ki
bu onların tarzı onların sesi
bil gezegen koşucusu işte böylesin
yazar durur adamlar senaryoyu
senin için benim için

bırak
bize bir söz kalmasın