Son Şehir Şiiri - Önder Birol Bıyık

I /
gece yarısı çığlıkları sesleniyor cama
karanlığa yapışmış kuş kanatları
ben susarsam öyle konuşuyor cinnet
kayıp ömrün suç yaftası gözleri
renksiz şekilsiz balmumu izler
gizlere gizlenen çıplaklıktı
gülen maskeler
II /
ölü yüzler koleksiyonu topladım
kovulduğum şehirlerden
uzaklarda şavkıyan
çocukluğumun sokak lambası
sonbahar istilâsı bütün güzergahlar
yalnızlığı makyajlı kadınlar gördüm
biraz fahişe
III /
tenimdeyken ellerin
tenim ürperirdi yalnızlıktan
aşk uslanmaz bir çocuktu oysa
yaralarıyla büyüyen
ne zaman son şehirden gitsen
akşama yağmurlar yağardı
bulvarlar… loş antikacılar… at arabacıları…
öyle olurdu işte
...
senden kalan
yaşam tutamakları
imlâsız mor dizeler