Son Sefer Şiiri - Mehmet İpekoglu

Sessizce bir limanı terkederim şimdi,
Ağır ağır asılarak teknenin demirine,
Kabullenip fırtınaların akıbetini,
Bir temmuz yazının sabahında,
Hırpalanmış ve soğumuş bir yüreği tutarken ellerimde,
Sessizce limanı terkederim.

Arkamı dönüp bir kez daha bakmam şehrime,
Doğduğum tepe,
Yürüdüğüm sokaklar,
Sevdiğim deniz kıyıları,
İlk öpüşüme tanık, uzun dalgakıranlar,
Dönüp bir kez bile,
Ardıma bakmam,

Ellerime bakarım uzun uzun,
Dokunduğum tenler,
Okşadığım saçlar,
Sevmenin ustası yorgun ellerim,
Ellerim son kez asılır yelkenlere,
Ve, usulca dinlenirken küpeştenin üzerinde
Ellerime bakarım.

Sonra sonsuz maviliğe dümenimi kırarım,
Sonra, rüzgarlar başlar,
Dalgalar kabarır,
Bakışlarım sislenir ufukta
Güneş son ışıklarını süzerken,
Çaresizliğimin uzayan gölgesine,
Çeviririm rotamı sonsuz maviliğe,

Derinliklerine son kez bakarım,
Aramam yeşil yosunlarda gözlerini,
Lacivert derinliklerde aramam,
Sadece bakışların takılır aklıma,
Kaçamak, umursamaz, tutkusuz ve saygısızca,
Ve benden uzaklaşırken başka yönde korkuyla,
Karşılığını bulamadığım gözlerimle,
Ruhuna dokunup bu son serüvenin,
Derinliklerine son kez bakarım,

Yalnızca yalansız kıvrımları,
Ağrısız rüzgarlarını hissederim,
Kaptan dedemin lacivert gözlerindeki
Yalnızlığın zevkli sarhoşluğunun...

Sadece kendime ait olmanın verdiği,
Özgürlüğüme geri dönerken,
Bana sahip olmanın bedelini
Seninde taşıyamadığını düşünürüm,
Kendimden başka herkes gibi...

Ayaklarıma bakarken son kez,
Toprağa bir kez daha basamayacağımı bilirim...

Mehmet İpekoğlu
Temmuz 2004