Son Sefer Şiiri - Özgür Koçkar

SON SEFER

Şu an elimde duruyor
Tam düşündüğüm, tam da istediğim gibi.
Sımsıcak, taptaze.
Hayatın içinden demlenen,
Bir bardak çay duruyor avuçlarımın içinde.
Tuttuğum oruç kadar inançlı,
Çektiğim çilem kadar güçlü,
Çiğnediğim kaldırımlar kadar yorgun,
Ve ezik, biçimsiz hissettikçe ömrümü
Ölümü düşündüm durdum çok gece.
Sanki sönmüş, tüm yıldızları semanın
Ve yeni düşmüş avucuma, bende soğuyor.
Yudumluyorum çayımı
Ömür tüketircesine,
Sanki bir daha yeniden hayata gelmemecesine,
Sanki ritim verircesine hayata.
Bana bir iyilik yap sıcak bardağım.
Söyle anama,
Beni bir daha doğursun.
Bir daha geleyim dünyaya.
Ve biliyorum bu kez,
Kesin bambaşka olacak.
Bir daha seveceğim hayatı.
Bu kez durup dururken yersiz sevmeyeceğim.
Bağlanmayacağım!
Ağlamayacağım!
Hayatım çoğu kez Pazar olacak.
Kafam da moralim kadar bozuk şu an.
Firavunlar dolu her yan.
Bak gör ey vatan.
Hain dolu her yan.
Bir daha istiyorum
Yeniden yeşermeyi topraklarında.
Canım acıyor şu an
İçim yas yeri, içim, sorma gitsin.
Sen söyle sadece,
Söyle anama beni doğursun yeniden ve son kez
Son kez ey memleket,
Yeniden doğmadan önce seni son kez izlemek,
Son kez gören gözlerimle,
Fatih’ten Kadıköy’e son kez,
Son kez dinliyorum denizini, son kez.
Şu an içtiğim tıpkı son sıcak ve demli çayım gibi,
Seni son kez ve son deli gibi seviyorum.
Ve bu kez olmasa da, gelecek sefere belki…