Son Sayfa Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Son sayfa

ömür göz,
kurfal'da gizli bahçedeyim, evet saklanıyorum.
bir yandan acının kırbacıyla, arslan gibi
kükreyen yaramı terbiye ediyor,
diğer yandan uyanmış bahçenin tenhalığını dinliyorum.
ne kadar telaşsız bir bahçe, tasasız sallanıyor dallar.
kuş seslerinin fonunda.
yaban otları vizesiz büyüyorlar birbirlerinin hayatında.
bir küçük derecik yosun yeşertiyor durmadan ve
rengini bu yosundan alıyor kıskanmadan,
bir söğüt salkıyor, kol kanat geriyor bu izdivaca.
sümbüller eflatun gülüyor karayemişin gölgesinde,
sarmaşıklar daha bir sokuluyor birbirine, su sesinde,
insanlığımdan utanıyorum.
sazlıklar yolunu bekliyor dereciğin, ben senin...
dere yanıt gibi akıp gidiyor sazlığa, sen gelmiyorsun.
şair memed elinde dolu bir çay bardağıyla geliyor,
beklenen olmadığını gülüşünün kırıklarında saklayarak.
ben yoksam yazdıklarında, küserim diyor,
dönüp bahçeyi tehdit ediyor,
kütahya'nın pınarları gibi aıyor sesi.
bir sonbahar gibi dalıp gidiyorum temmuz'da,
dalgınlığım da eylül.
kuşluk vakti kirpiklerini kırlangıç uçursan sen,
yarınını korku hançeriyle doğrayan ben.
birden bir şafak yüzü gibi aydınlanıyor aklım.
ayrılığın ateşi bir türküye day duruyor ve beni yollara vurduruyor.
istanbul'a ta eşiğine gelip duruyorum,
yüreğimin sesini kapına vuruyorum, duymuyorsun,
bir masal boyu lal kalıyorum eşiğinde.
"aç kapını gireyim, san ömrüm vereyim,
kuruya dudaklarıma, nefesini süreyim" diyorum suskuyla.
duymuyorsun, dönüyorum kör gecede ağva'ya.
vuruyorum rakıya, iptal oluyorum.
ey sırasını beklemeden gelen ayrılık,
daha yeni çıkmıştım eski benden.
korkum yok elindeki hançerden,
geberiyorum zaten kendi elimden,
üstümden çekilen ömür gözlerden.
kim daha beter öldürebilir ki beni, kendimden başka kim?
bu kahrolası kepaze sistemde kolay mıdır
insan tamamlamak hayatı, ömür göz?