Son Satir Şiiri - Sores Welat Demir

Kendinden olusmus kitabinda
yasam sayfalarina yesil cizgiler yapismis

eski-yasli renkler sayfalarini ceviriyor
kökleri ta gecmiste taslasmis olan

derin alacakaranlikli cizgiler
kraterden yana itiyorlar kendilerini
daha daha cok itiyorlar en uclarina dogru yasamin

ve kirmizi salincaklar
ellerindeki kirbaclarla dövüyorlar son sayfalari

bütün darbelerle cözülüyor renkler
cözülüyor ve baskalasiyor kendi icinde
ve her sey giderek bir baska sahtelesiyor

geriye yalnizca eski bir iz kaliyor
bir iskelet
ve cok sey bilen rüzgarin esintisinde ayakta kalmaya calisan yasli agac

Basardik, diye yaziyordu
kenti yalnizligina gömdügü sahilde kumlara,
-son satirinda.

(Hercai Siirler adli siri kitabindan)