Son Saldırı Şiiri - Hüseyin Evcil

Mevsim yetmezliğinde
yırtılan sayfaları topluyorum
bir kılıç çiziyor baktığım pencereyi
seni göremiyorum
düşünüyorum gün bitimlerinde, ağlıyorum
sıradan bir yolcu musun sen?
yeryüzünden uzaklaşmamalısın
kim söyledi savaşların bittiğini, kim?
ince sözcükler yarat, uyandır toprağını, heykellerine dokun havasız gecelerin
ağrılar, sızılar, adacıklar, gemicikler ve de korumaya çalıştığımız inanç rüzgarları
düşünceler denizinde değil miydi hep kafamız
uzun ırmaklarda uzamış, çemberinde dönmüştük karanlığın
hiç farkında olmadan kemiklerimizi kırmıştık çöl aynalarında
sert soğuklarda pişirilmiş sıcak yemekler gibiydi yaşamın yalanları; birlikte tadına baktık
neler yaşadık kent kuyularında
ateş vurdu sırtımızdan, ezildikçe güzelleştik
acımasız ölümlere yürüdük aşk uğruna ve işkencesinde düğümlendik yalnızlığın
dağ çiçeklerinde yaygın bir fısıltı ve özel renkleri kaynayan suların
ışıklar ruhlarımızı arıyorlar
kaygan merdivende
son iki basamak
öncü köleler endişeli
insanlar hızla çoğalıyorlar
her uçurum bir cennet aslında.