Son Sahne Şiiri - Atilla Köseoğlu

Ben ne ilk, ne de son sahnedeyim,
Geçmişten geleceğe açılan perdedeyim.
Ateş, su, toprak hepsini göreceğim,
Rolümü bitirince, en başa döneceğim.

Ölüm, bir nefes kadar yakında,
Zamanı, çizgi çizgi yazgı alnımda.
Beyazdan siyaha yürünen yolda,
Gözetler beni, alır sonunda.

Gelirken korkmuşum, giderken de korkarım,
Bu sahneyi, herkes gibi yaşarım.
Her geçen gün sana daha yakınım,
Ancak dünyadan da vazgeçmez canım.

Ölüm denen bilmece, çözülmüyor içimde,
Bırakmıyor yakamı nerde olsam peşimde.
Bir gün alacak beni yaşamın ötesine,
Ağlasam da nafile, hayat dönmez tersine.

Görüntüler sahte, ben onun içindeyim,
Korkuyor olsam da gerçeği bilmekteyim.
Hayale dalınca, toprağı görmekteyim,
Ölüm bana bakarken, ağlayıp gülmekteyim.