Son rüyam Şiiri - Hüseyin Oral

Birgün bütün insanlardan ve bütün aptallıklardan kurtulup ta iliklerinize kadar işlemiş bir acıdan kurtulmak ve uyuduğunuz karanlık kabustan aniden uyanıp boynunuzu geren urganı kan toplamış boğazınızdan alıp atmak içinde hergün öldüğünüz yaşantınızdan başka birşey değildir. yanlızlık insana göre değildir. her gece bu kabustan uyanmak adına nice karanlıklara sığındım. bugün kendimi bir romanda gezerken görüm. adamın yaşadığı bütün acılar genzime dolupta yutkunamadıklarımdan farksızdı ve romanda okuduğum kişi ölümün sevgilisi (lotte) nin elinden sunulmuş bir bardak şaraptan başka bir şey olmadığını söylüyor. bu onun son sözleride olsa bu hayatta kendimizi ancak başkalarının gözünde gördüğümüz zaman tanıyabiliriz. romanda kendime benzettiğim kişi öldü nedeni ise uzun zaman boyunca dopamine hiç endofrin hormonunun gitmemesiydi endofrin ise insanda üretilen üç mutluluk hormonundan biridir. o hormonlar dopamine gitmediği zaman ise insanlar iç alemine dalar ve karanlığa aşık olurlar ve ben olayın tam burasındayım son üç aydır bütün her şeyimle her gece öldüğüm bu rüyadan uyanmaya çalışıyorum. piskolojik olsa gerek vücüdümda ki yaraları kanatıp hipotalamusa baskı üretmesi ve çektiğim acıyı bastırmasını deniyor olsamda boş. Dün gece herşeyden kurtulup ölmek istedim, herşeyi hazırladım ve beni bütün yaşanmışlıklarımdan alıp götürecek urgan yarım metreyi bile aşmıyordu ve sonra boğazımda düğümlenip hala yutkunamadığım iki kelimenin bana asılmaktan daha çok acı çektireceğini düşündüm ve kısık bir sesle ağlamaya başladım gözyaşlarım bütün benliğimi alıp götürüyordu o an ömer hayamın sözleri yankılandı kulaklarımda ne arıyorsun cennet de sendedir cehenem de. evet ikiside bendeydi belki de ama ben cehenemden başka birşey yaşamıyordum, ve bu benim uyanamadığım son rüyamdı...