Sen, bahar yağmurlarıyla çorak topraklara,
Karanlık gecelerden süzülen ay ışığı,
Doğan günle parlayan karanlıklara,
Sen, günümsün,gündüzümsün,son sözümsün.
Sen, dalgaların sahile savurduğu deniz kızı,
Sahilde el ele yürüyen son sevgili,
Ağlayan martıların çığlıkları,
Limandan ayrılan son gemisin...
Sen, çorak topraklara düşen son tohum,
İlkbaharda açan ilk gönül çiçeği,
Yaz aylarında olgunlaşan son meyve,
Sen, eylülde açan son gülsün.
Sen, son akşam yemeğinde misafirim,
Bardağımda son yudum çayım,
Kapanan gözlerimde şafak uykusu,
Sen, son rüyamsın...
Kayıt Tarihi : 11.2.2017 20:48:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Farettin Çakal](https://www.antoloji.com/i/siir/2017/02/11/son-ruya-6.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!