Son Resim Şiiri - Bülent Öz

Gün geceden bitti.
Ne uğruna dayandı,
Ne de dayattı.
Meçhule uğurladığı son umut perisiydi, yaktı.
O son resimdi, orada.
Üç odalı evin salon duvarında,
Çerçevesinden hep taşan,
Hep bir şeyler fısıldayan,
Hep bir şeylere yenik,
Hep bir şeyler imalı;
Tövbekar,
Duvarlardan göğsün
Sol yanına yanık ve hasret akıtan
O son resimle bakışıp ağlaşırken;
Biz birbirimize yakalanırdık.
Yollar ayrı tamam,
Ya kader ya özlem?
Yaktı, o son resimdi
Gurbetteki evinin
Çatlak duvarlarından indirdiği.