Son Rahle Şiiri - Seyit Er

İstanbul yağmura açmıştı gözlerini
Bardaktan boşalırcasınaydı
Unuttum bir anda tüm kederimi
Merdivenden inerken düğmeledim gömleğimi
Yürümek yetmeyecekti bana hissediyordum
Koşmak istiyordum
Belki de kaçmak

Kaldırımdan caddeye indim
Ne çalan kornalara aldırıyordum
Ne otobüs duraklarındaki insanlara
Bir hayal gibi görünüyordu saçak altındaki gözler
Ne gündüzdü ne gece
Nede tan ağarmak üzere
Her şey bir başkaydı adeta

Hiç bu kadar yaklaşmamıştım
Mutluluğa da
Çıldırmaya da