Sön RÂBITA Şiiri - Mustafa Yaralı

Bağlar koptu mecbur kaldım susmaya,
Eşe dosta bir acâyip hâl oldu.
Dermanım yok yokuş yokuş koşmaya,
Yamaç keskin dağlar sivri yol oldu.

En yakınım eller gibi köstekler.
Can dostlarım neden kerhen destekler?
Düşmanca bilindi mâsum istekler,
Kimi tutsam tez kırılan dal oldu.

Dinli,dinsiz,hoca, hacı, velisi.
Serserisi akıllısı delisi.
Arif, cahil,büyük,küçük hepisi,
Şu insanlar mala mülke kul oldu.

Sönmez derken cehennemin alevi.
Buza döndü sımsıcacık can evi.
İflâs etti,müflis kaldı mânevi,
Düne ait her ne varsa kül oldu.

Yoksulluğun kahrı lütfu gönlümde.
Böyle bitkin kalmamıştım ömrümde.
Çok şükür ki böyle berbat günümde,
Üç beş lokma kuru ekmek bal oldu.

Meskenimiz iki dağın arası.
İyi kötü kısmetimiz burası.
Bizde geçmez tokyanusun parası,
Hazineler geçmez akçe pul oldu.

Mahal yok ki merhamete kasıt’a.
İnsan kim ki; hepsi birer vasıta.
Yaralı’yım bendeki son râbıta,
Ben başını taştan taşa çal oldu.

21.07.2000