Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'Anlat onlara beyinlerini çatlattırcasına anlat'Ayet-i Kerim
Sevgili şair son nefesinize kadar nutuk bitmez sizde.
Ne güzel anlaşılır bir dil ile anlatmışsınız.Ne akıcı ve
mana yüklü bir şiir.Yüreğiniz dert görmesin.Sevgiler...
Çoğu geceler göz yaşlarımız insanımız için..
Yakarıyoruz YÜCE YARADAN islahımız için iflahımız için Hazreti ömerin ak sakallı yaşlı rahibe bile ağladığını biliyoruz.. işte sizde göz yaşları içinde yakarıyorsunuz ..Merhum Akif gibi satır satır mısra mısra ağlıyorsunuz ..Kırık mızrap Şairi gibi bağrınızı deliyorsunuz ..YÜCE YARADANDAN dileğim bu yakarışlarınız O Hesap gününde elinizde Beraatiniz olur..Çok hisli çok duygusal inci gibi dizilmiş göz yaşlarıyla süslenmiş bir çağrı şiiri.. Kutlarım o yüreği ki şahadetin simgesi..
Kaleminiz keskin ilhamınız bolihlasınız kaim olsun dost ALLAHA EMANET OLUN Selam ve Dua ile
Çok güzel çok anlamlı bir şiir.
Tebrik ederim sizi
Güzel bir çalışma,değişik geldi bana.emeğine yüreğine sağlık tebrikler.Tam puan asıldı panonuza.
Şafak atacak diye dünya alem bekliyor
Nerdesin sen ey şafak göz gitti köreliyor
Ayakta da yorulduk oturmak da yok bize
Öyle kalakalmışız taş düştü üstümüze
Neyi bekliyoruz biz gökten bir delili mi?
Temaşa edip seyret şu kusursuz alemi
Kımıldayın birazcık ne olur Allah için!
Geri adım atmayın hep ileriyi seçin!
Şafak atacak diye dünya alem bekliyor
Nerdesin sen ey şafak göz gitti köreliyor
Rabbim icinde vicdan tasiyan kullarina hidayet versin.. Güzel bir cagri...Allah razi olsun.. Yüregine saglik. tam puan+ antolojim...
ellerinize sağlık.nesihat dolu şiirinize 10 puan.
Gözyaşın yanağında ateşi söndüremez
Pişmanlığın da seni dünyaya döndüremez
Kıymetini bilmedin sana verilen ömrün
Günahlarla doluydu senin kapkara böğrün
İman ve salih amel bu dünyaya aitti
Bugün işe yaramaz beden çürüyüp gitti
Hatırla dünyadayken ne biçim ölçüp biçtin?
Doğruyu seçmeyerek tali yollara geçtin
Tebrikler yüreğine,... Hiç ölmeyecekmiş gibi dünya için,yarın ölecekmiş gibi ahiret için çalışmak en güzeli ve doğrusu.....güzel şiirini kutlarım,sevgiyle
..İnne lillehi ve inne ileyhi raciun.....Allah razı olsun kalbi temiz kardeşim ..ama şunuda unutmamak lazım velev ki dünyada hiç günah işlenmeseydi ,Yüce Allah günah işleyen bir topluluk halk ederdi.. saygılarımla...
.
Şafak atacak diye dünya alem bekliyor
Nerdesin sen ey şafak göz gitti köreliyor
Dünyaya dalmışız biz Ahiret'i unuttuk
Hep söyleye söyleye bizde kalmadı nutuk
.
T E B R İ K L E R . . .
.
Saygılarımızla...10
.
Vesselam
Bu şiir ile ilgili 24 tane yorum bulunmakta