Son Pişmanlık Şiiri - İbrahim Bozkurt

Yıllar oldu, yârdan ayrı yaşarım,
Önceki gün yârin evine vardım.
Evini yurdunu virane gördüm,
Kahroldum kendime üzüldüm durdum.

Yârime yaklaştım halini sordum,
Saçları ağarmış bedeni solmuş.
Bana sitem etti bir şey demedi,
Şu cehaletimin yaptığına bak.

Bize bir zamanlar dostuz diyenler,
Şimdi uzaklardan bakıp duruyor.
Bunlara nasıl da safça inandım
Ele uyup elimle yuvamı yıktım.

Yârdan ayrıldım da iyimi ettim,
Evimi bahçemi, tarumar ettim.
Derdin neydi yârden ayrılıp gittin,
Sordun mu kendine mutlu oldun mu?

Bu ayrılık bize hiç yaramadı,
Kör topal birlikte yaşıyorduk.
Yuvamızı yıktı dostuz diyenler,
Sonunda gördün mü, dostun kim imiş?

Bozkurt'um kendini taşıyamadın,
Yâr ile yarenle var olamadın.
Dost olmayanlara itibar ettin,
Dağlar gibi duran yuvanı yıktın.
Hayatın içinde bir tek yâr vardı.
Değer miydi sanki ele uymaya,
Zaten ömür kısa, değmezdi buna!