Son Peygamber Hazreti Muhammed

Bir güneş doğdu çölün koynunda,
Sessizliği yırtan bir nurla.
Taşlar bile ağladı onun adına,
Toprak, gözyaşlarıyla doldu.

Bir yudum suydu çöl susuzluğuna,
Bir nefesti ölüm korkusuna.
Adı anıldıkça yanar gönüller,
Aşkı, çağları aştı.

Yürüdüğü yollar gül kokardı,
Ayak izleri şefkatti, merhametti.
Geceler, onun dualarıyla aydınlandı,
Yıldızlar, secdeye vardı.

Bir yudum suydu çöl susuzluğuna,
Bir nefesti ölüm korkusuna.
Adı anıldıkça yanar gönüller,
Aşkı, çağları aştı.

Yetimler sığındı gölgesine,
Kimsesizler buldu huzuru.
Dertlere dermandı bir bakışı,
Kelamı, sonsuzluğun sırrı.

Bir yudum suydu çöl susuzluğuna,
Bir nefesti ölüm korkusuna.
Adı anıldıkça yanar gönüller,
Aşkı, çağları aştı.

Mekke’nin taşları inledi hasretle,
Medine’nin hurmaları titredi aşkla.
Gönüller bir oldu onunla,
Ayrılık, vuslata dönüştü.

Bir yudum suydu çöl susuzluğuna,
Bir nefesti ölüm korkusuna.
Adı anıldıkça yanar gönüller,
Aşkı, çağları aştı.