Son Perde Gibiydiler Şiiri - Adem Eken

Yıl bin dokuz yüz atmış yedi
Gölköy ordunun ücra bir semti
Ebesiz kimsesiz doğduğum bir evdi
Küçücük dere bana koca bir nehirdi
Dört yaşında hayalimde kalanlar idi
Yıl bindokuz yüz yetmiş iki
Gölköyden izmite göçümüz indi
Otobüsümüz üstü açık bir kamyom idi
Yolda gelirken feci bir şey oldu sepeti içindeki minik köpeğimiz yere düştü ve beli kırıldı.Kısa bir zaman sonra vefat etti
İki anne oniki çocuk bir yuvada
Sarımeşede köhne bir eve taşındık.Bir kaç ay sonra evimiz yıkıldı kaldık ortada.
Ahır diye başlanan bina oldu evimiz.
Görulmeye değerdi sevincimiz.Çatısı naylondandı ama olsun üstümüzden geçen helikopterleri görüyordum en azından.
Arkadaşlık sıkıntım olmadı.Altı erkek altısıda kızdı.Oyunda eleman sıkıntımız yoktu .Altışarlı gurup halinde her oyunumuz oluyordu.Bizim yaşantımız aslında bir masal oluyordu.Lüks yemeklerimiz gulincak ve labada otu yemeği oluyordu.Okula altı kardeş birden gidince gazeteye haber olduk.Okul yakalığım bu günkü yoğurt kabını kesin koyun yakanıza hah işye aynısı.Yokluk ve yosulluğun sanki aynası.Bir sürü sıgır ve koyunlarımız vardı.Bakımları zor ve amansızdı.Çocukluğunuzu yaşamak nerde ise imkansızdı.Bir haidi dizisini kırk parça halinde izlerdim.Televizyonu ilk gördüģümde çok korktum ve çok ağladım.Çekirdeği ilk defa görünce bu odunu kırıpta neyapıyorlar dedim içimden meğersem çekirdekmiş.İ zmit merkezden sarımeşeye öğrenciler yerlimalı haftas için geldiklerinde uzaydan birileri gelmiş gibi ilgimi çekerdi.Üstleri gıcır gıcır pırıl pırıl elbiseler.Benim üstümde tamirhaneden fırlamış çırak elbiseleri gibiydi.On iki kardeş hepsinin derdi başka başka idi.Hepsi evlendi .
Annem babam vefat ettiler.Şimdi her şey gözümün önünden geçiyor benim için son perde gibiydiler.Yoksulluktan asla pişman deyilim.O yaşlarda hayata hazırlıklı idim.Lise ikiden okulu terk ettim.Sonrada kendimi mahvettim.Hayatı zorluklar içinde kaybettim.Şu an emekliyim iki kızım bir oğlum var. Benim için geçmişten geleceğe hayallerim var..