Son Perde Şiiri - İlkay Coşkun

Son Perde

ne çok kavga taşır yüreğine
sırtında sürgünizi yara
kepenkleri kapanan mutluluğun
üzerine oturur esmer yalnızlık
ışığa yük, şavkına düşer gölge

karanlığın voltasında çıkagelir gece
aklın yokuşundan uçurulur gerçek
çıngarın ortasında sıkışan vicdanında
konar-göçer bedenlerde sığıntı kalırsın
aynı hüznün girdabında savrulursun sonunda

kımıltısız oturur şehrin ayazında
gözünde nem, onyılların yorgunluğuyla
doru atlar gibi geçer önünden ömür
sayıları belli günlerin önüsıra
panayır ve pazarına kurulursun yeniden

töre değil, gözlerini yum, bu bir son
ve siner mezar taşlarına künyen..

İlkay Coşkun
02.09.2012

Edebiyat Ufku Dergisi
Sayı 43- Ekim 2012