Son Perde Şiiri - Ümit Erik

Duydum ki ellerini o soytarı tutmuş
arsızlığında ellerimin
suya düşen
yara bere içindeki düşlerinde.
Yazık ki dokunamam artık
kitaplarda bile
bile bile yumuşaklığını
ellerine, ellerine…

Kanatırken tırnaklarımla avuçlarımı
kapıldığım bir masal ormanında
kovaladım seni.
Uyanışların sıkılgandı, sıcak
çoğu kez rüyalarım ıslak…

Eyvah! Aşınmış dudakların
köşebaşı serüvenlerinde.
Isırgan otları bahtiyar
sevdam “muttasıl kanar.”
En değerli çeyizin, dudakların
kirli çamaşırlar gibi kokar…

Saçların taralıyken de güzeldi
dağınıkken de.
Kırılan zamanları ekleyerek okşardım.
Bilmezdin, güler geçerdin.
Buğday sapları kadar mübarek
yıldızların konamadığı
çam kokulu
saçların
bir yılan gibi akar şimdi sözcüklerime…

Lanet olsun be küçük tavşan
ateş almak üzere tüfeğim
sahnelerin bulutunda
gişe rekortmenliğine…

Bu son sahne
bir sis sardı ortalığı.
Kapanıyor perde
sevi biletlerim yandı…

Gidiyorum –nereye-
/arnavutlar gecesine/
e l e le
mek yemek ye…
Gidiyorum, kalemi saplayıp kâğıda
kırmızıdan karaya
sarılmış hülyalara…

Alkışlar
-herkes ayakta-.
Ağlayanlar var.