Son oyun Şiiri - Mahmut Yorğundağ

Son Perde

Bir adım attım, uçurumun kenarına,
Gök sessiz, rüzgâr ise acıyla ağlar.
Ne bir yıldız kaldı yoldaş, ne bir dua,
Kendi boşluğuma düşerim, dünyadan kaçar.

Bilir misin, yürek nasıl taş olur,
Her atışında bir damla kan soğur?
Bir gözyaşı bile inmez artık yüzümden,
Çünkü ne varsa bende, çoktan kaybolur.

Gece uzun, karanlık bir zindan,
Düşüncelerim ip olur boynumda.
Her kelime bir düğüm, her nefes bir hançer,
Son bir ağıt olur sözlerimde saklanan.

Kimse sormadı halimi, kimse bakmadı,
Adım yok, yüzüm yok, bir gölgeydim hep.
Sonsuzluğa bırakırken bu yorgun bedeni,
Ne bir el tutacak, ne bir ses geri çekecek.

Belki bir sabah bulacaklar soğuk ellerimi,
Ama kimse anlamayacak, neler saklıydı içimde.
Bir taş koyun başucuma, isim istemem,
Çünkü dünyada adımı anacak biri bile yok.

Bu, son oyun işte, ağır ve sessiz,
Bir veda, bir kaçış, bir sessiz çığlık.
Ruhum savrulur, toprak alır beni,
Ve dünya döner, unutur bir kez daha.