Son Oyun Şiiri - Hacer Alkan

Al kurtar şu benliğimi
Bir devrin vahşileştirdiği nefsi müdafaadan
Ve bir soykırım uygula kaderime
Bizi birleştirdiği noktayı sök at
İzi kalmasın yazgımızın tohum serpilmemiş toprağımızda
Sen koşmalısın aylardan hazirana
Tut temmuzu ve baba ocağına sürükle
Annenin yeni serdiği çarşafın kokusu essin
Temmuz rüzgarlarından yapraklara
Tut ki temmuzu ağustosu görmeyelim
Ağustos verem, keder
Bağrı yanmış bir ana kadar çileli
Ve topunu kaybetmiş çocuk çaresizliği var ağustosta
Tıpkı bir yangın yerinin dumanı gibi
Ayrılıklarımızı ağustosa serpip eylüle koşalım
Tut ellerimden bir gladyatör edasıyla
Arenada yalnız biz haklanalım
Ve yalnızca biz yenelim terini henüz yere düşürmeden mağlup köleleri
Hadi tut ellerimden bu son oyun
Kuralları kaldıralım, özgünlüğün yeni bir çağ başlatsın müzik olan her yerde
Müziğine uymalıyım, müziğime uymalısın
Müziğimize uymalılar; köleler, aslanlar ve gladyatörler
Aslanlar yalnızca köleleri izlerler
Ben seni izlerim
Kuşağından çektiğin kılıcının sesi müziğimin en güzel notası
Ve kılıcını bana doğrulttuğun her savaş meydanında
Ben yenilmezim.