Son Oyun Şiiri - Ahmet Altan

“…sana dün çarşıda dolaşırken aldığım o atkıyı kaybetmemeye çalış… belki ilerde bu olanların gerçek olduğunu hatırlamana yardım eder… ben bana aldığın yüzüğü kaybetmemeye çalışacağım… bunların yaşandığını hatırlamak için…
sanırım ben hayatım boyunca hep olanaksızları istedim… onları benimle isteyecek bir kimsenin varlığına ise inanmadım… şimdi zaman zaman senin varlığına inanmadığım gibi…
bazen inanıyorum var olduğuna…
yaşadıklarımızın gerçek olduğuna…
benim istediklerimi benimle birlikte isteyebileceğine.
sen kendini bana yakın hissettiğini söylemiştin bir seferinde… bense mecbur hissediyorum… bu hayatımdaki en güzel mecburiyet…
ev için teşekkür ederim… o hayali de hep saklayacağım.
şimdi gerçekten yatıyorum.”
Ben biraz daha oyalandım yatmadan önce.
Ben hayatımda hiç mutluluk hayali kurmadım, mutluluğu hiç düşünmedim diyebilirim, kitap yazmaktan ve eğlenmekten başka bir isteğim olmadı.
Yalnızlığı hep çok sevdim.
Mutluluğa ihtiyaç duymadım.
O gece belki de ilk defa mutluluk denen şeyin nasıl bir duygu olduğunu sezdim, birisiyle birlikte hayal kurabilmek sanırım, böyle bir hayalin gerçek olabileceğine inanmak.
İnsanların “mutluluk” dedikleri şeyi neden o kadar çok istediklerini o gece anladım.