Son Öpücük Şiiri - Cebbar Korkmaz

Bu son öpücüktü
Dudaklarım da yanağının sıcaklığını
Gözlerimde ayrılığın ıslaklığını bırakan
Bil ki bu dokunuş
Aklımdan gitmeyecek hiçbir zaman
İnsana en acı veren
Sevdalar değil
Ayrılıklardır inan
Ne yeminler
Ne tövbeler ettim bir zaman
Değişmeyen tek şey var ruhumda
O da sana olan sevdam
Aslında benim kendimleydi kavgam
Her kes gibi
Bana da ihanet etti zaman
Bu yüzden seni alıp götüren yollara
Oldum düşman
Unutma
O bendim hep ardından baka kalan
Bıraktığın saçlarından
Kendime yaptım bir urgan
Hayalimde ki
Gözlerinde kuruluydu sehpam
Bulamadım ne fermanını yazacak
Ne de cellatlık bir insan
Sevdanın suçu olmaz dedi
Beni her yargılayan
Buydu duyduğum
En acı söz
Beni yaralayan
Hala dudaklarımda duruyor yanağının sıcaklığı inan
Bu son öpücüktü
Senden bana hatıra kalan

Bu son öpücüktü
Aklımı başımdan alan
Yalnızlık mabedimde
Hep onun sıcaklığıyla yüreğimi kaplar heyecan
San ki bir daha yaşanacakmış o an
Bel ki de olmayacak hiçbir zaman
Ne kadar da umut doludur insan
Ruhumu bedenimden alır
Bu düşünce olsa da bir yalan
Yılları bulmuş bu hatıran
Ne kadarda çabuk geçmiş zaman
Umutlar yorulmuş
Hayaller küsmüş
Duygular ağlamaklı
Hep benim gözlerimdir yollara baka kalan
Senin hasretindir cıgaramda tüten duman
Hala dudaklarımda duruyor yanağının sıcaklığı inan
Bu son öpücüktü
Senden bana hatıra kalan
2004 Bornova İzmir

Bu şiir isim dahil tescillenmiş bir eserdir tümyasal hakları mebcuttur iktibas edilemez