Son Olsun Şiiri - Fatih Taşkın 2

Ben dertleşirim ve sevinirim seninle,
Yokluğunda, yoksul kalır, yalnız kalırım, ağlarım
Hatta olmadı sokaktaki kedilerle bile ağlaşırım.
Bilirmisin seninle çok mutlu oluruz.
Arada sinemaya gideriz, sonra parka dondurma yeriz.
Simit alır senin ki şekerli demli çay içeriz.
Sonra
Her yerde rengarenk çiçekler açar,
Toplasan bir gamzen etmez hiçbiri.
Boşver sen bu adama sorma,
Heyecanlanıyor dilim tutuluyor karşında
Yazdığım kadar konuşamam bilirsin karşında
Sabahlarda güneş yeni doğduğunda, sen uyandığında saçlarındaki yıldızların yüzünde nasıl parıldadığını anlatsana bana.
Kahvaltı yaparken, Kraliçe arının yaptığı bal mı,
Sofradaki çilek reçelinin mi,
yoksa saçlarında yıldızlar olan senin mi,
en tatlı olduğunu düşündürsen bana?

Hayat denilen ilk ve son alınan nefes,
Hayat senin olmadığın anlarda sadece boş bir heves,
Sensizlik bahane fark etmeksizin öldüren.
Karanlık ışıkların altında altında paçavra gibi sürünen ben.
insanlık denilen boş bir kalabalık,
Sağım solum her yerim zifir karanlık.
Yokluğunda bir kuş kafesinde bülbül misali gözyaşı döktüren.
Sensiz geçen nefeslerimden gözyaşı dökülen
Ellerinden zehir zemberek isteyerek içen ben.
Yeter ki dilinden, kalbinden sevgini eksiltme benden.

En sevdiğim kadına,