Son olsun Şiiri - Mehmet Çoban

Bu son olsun dediğim, o kadar çok şey var ki
Düşünüyorum son olsunla tekrar ettiklerimi
Neredeyse bir ömür tükenmiş son olsunlarla
Tekrarlarından bıkmadan yürüdüğüm yolda
Hayatının özeti nedir diye sorsalar, “son olsun”
Yalan olmaz, son olsunlarım / ız hayırlı olsun

Çerçevesi çizilen, insan, ülke, düzen, ideal ne varsa
Kaypak, yıkılmış tarumar sanki hep son olsunlarla
Hangi düşünce, hangi ideal, hangi ideoloji ayrı ki
Ayıramazsın bundan insanların ürettiği her şeyi
Hatta Tanrı’dan gelen, idealize edilen bütün dinleri

Bazen düşünüyorum, son olsunlarımız olmasaydı?
Bütün idealler, düşüncede, hayatta var olsaydı?
Ne olurdu? Nasıl olurdu? Hayatın tadı kalır mıydı?

Bencil yanım var benim, hatalarımı bağışlayan
Doğrularımla övünen, kendimi mutluluğa bağlayan
Belki herkesin vardır diye, kendimi teselli eden
Dünüme, günüme, yarınıma, rehberlik eden

Sabahın serinliğinde düşen mısralarda hava karanlık
Biraz sonra güneş doğacak, gelecek ortalığa aydınlık

Zaman kötü diyorlar, ben asla inanmıyorum buna
Belki her mevsimde insan, inanmıştır kötü zamana

Çağım öncesine ortaçağ denilmiş, karanlık mı karanlık
Ondan öncesinde yazılıyor, çiziliyor yok sanki insanlık
Çağımı oluşturan düşüncelerin iddiası var bitti karanlık
Çağ artık gelişti, modernleşti, çağdaşlaştı, hep aydınlık

İddialar aydınlık geldi derken, zaman kötü diyen kim?
Benim gibi, artık bu son olsun diye ömrü bitirenler kim?

Sanki felsefede, ideolojide, siyasette dalkavuk insan
Zamana methiyeler düzüyor, kendini pohpohlayan
Ama içimde, içimizde bir his, zamanı kötü kılan
Bencil, çıkarcı, insanlığı bitirip, gerçeği yalanlayan

Biraz sonra güneş doğacak, aydınlanırken ortalık
Biliyorum, yeni günde, içime doğacak yine aydınlık

04.12.2010 - İzmir