Son Nur Şiiri - Nejat Yılmaz

(Kızım Elifsu’ya)
Rabbim yine gönderdi
İnsanlığa nurunu
Bu nur ile tüm cihan
Bulacak huzurunu

Yüzündeki aydınlık
Kıskandırıyor ay’ı
İnsanlığa açıldı
Onun gönül sarayı

Seni anmadığım an
Hayatıma zehirdir
Senin sevgin sinemi
Arındıran nehirdir

Tadından tat almayan
Bütün tatlar acıdır
Senin güzel ahlakın
Mümine baş tacıdır

Işığını bir görse
Düzelecek kusurlar
Diz çökecek karanlık
Zulüm görmez asırlar

Yürüdüğün yollarda
Taşlar zevkten dört köşe
Çiçekler sana döner
Bakar gibi güneşe

Hicret ettin Mekke’den
Her cefa imtihandı
Bu sayede insanlar
Uykusundan uyandı

Kuran’ı gönüllere
İşledin nakış-nakış
Bazen nasihat ettin
Bazen güzel bir bakış

Diri diri toprağa
Gömülürken bebekler
Hasretinle kadınlar
Özgürlüğünü bekler

Ateş düşmüş çölleri
Bir de karanlık vurdu
Çölü ateşten fazla
Bu karanlık kavurdu

Bu karanlık devirde
Görmeden yürüyorduk
“Oku” dedi Yüce Rab
Artık hep görüyorduk
(Elazığ)