Seni kaybettiğim günden beri düşünüyorum,sorguluyorum kendimi,seni,bizi,herşeyi...Silkeledikçe geçmişi,günahlarım dökülüyor.Keşkelerimden,pişmanlıklarımdan kurtuluyorum birbir..Beni sana zincirleyen,sensiz yaşayamazmışım gibi yaşamama sebep olan herşeyden kurtarıyorum kendimi.Yalın,çırılçıplak,hiç maske takmaksızın yüzüme öylece kalıyorum ortada.
İşte diyorum,şimdi bu kalan benim.şimdi bakabilirim korkusuzca aynalara.Sadece kendimi göreceğim artık.Ne tenime sinen kokun,ne gülüşüme hüzün bulaştıran gözlerinin hayali var.ne de kalbime mühür vuran, aşkım dediğim ama hiçbir zaman benim olmayan o duygu.Acının ta kendisi.Her yudumladığında ağzında zehir tadı bırakan,her yudumda sarhpoş eden,gözleri karartan aldatmaca.
Dün yağmur yağıyorken sağnak sağnak.Tutmadım kendimi bu defa.Sokağa çıktım yalınayak.Çılgınca yağan yağmur altında öylece durdum.bana yönelen bakışlara,ıslanan elbiselerime aldırmadan.Sırılsıklam olan ruhumdu aslında.Dökülen sendin üstümden,masum bir bebek kadar arınan ben...Kokun terkedene kadar beni,bekledim.Ben usanmadım,yağmur pes ettim,Sustu. Vazgeçti damlalarını göndermekten.Kokladım tenimi,yüreğimi,sen kokmuyordum artık...
Sonra o halde dolaştım sokaklarda.Paçalarımdan süzülen hüznü İstanbul caddelerine bulaştırdım.Beni ağırlaştıran her ne varsa İstanbul a bağışladım.Verdikçe hafifiledim,hafifiledim biraz daha.Birde baktım,kanat açmışım. Yükseldim,yükseldim..Sana da bu koca şehre de tepeden baktım,Özgürlüğün tadına vardım.Her an beni karamsarlığa iten,ayaklarımdan aşağı çeken,yerin dibine geçiren her neyse yoktu şimdi.
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
