Son Nisan Şiiri - Osman Türkmen

Bir Nisan ayında başlayan,
Bir Nisan ayında alev alan,
Ve bir Nisan ayında son bulan,
Bir aşkın hikayesi bu.

Benim için artık senede, 11 ay vardı,
Takvimlerim 4. ayı, yok sayardı.
Mart’tan sonra Mayıs’a geçiyordu zaman,
Sebepsiz değildi içimdeki,
sığıntı deposu isyan.

Sana yazdığım şiirler, şimdi sahipsiz,
İki senelik bir sevgi filminin,
İki dakikalık gösterimiydi,
başrolde sen.
Sana kızmak geçiyordu içimden,
Kızamıyorsam, bu benim kişiliğimden.

Kaybeden yoktu, kazananda,
Berabere mi bitti bu aşk o zaman.
Aslında aşkta hiçbir şey tanımayan,
Ölümüne birliktelikler vardı.

Evlilik denen o efsunlu sözcük boştu,
İnsanda yürek olmayınca.
Beyin çözemiyordu bazı sorunları,
Sevgiler sığ kalınca.
Vedalar, hep hiddetli oluyordu,
Yaşananlar unutulunca.

Severken iyi, ayrılınca kötü müydük,
Daha doğmamıştık bile, gün batımıydık,
Alelacele giydirilmiş
yalancı bir sevda mıydık yoksa,
Çoktan kopması gereken ipe atılmış,
düğüm olmalıydık veya.

Aşkın özeti bu, gerisi ise derin mevzu...
İşte bu yüzden,
Ne aylardan Nisan,
Ne de Nisan adında sevdiğim bir insan,
artık yoktu.
ve hiçbir zaman,
olmayacaktı.
Bir fotoğraf filminin son karesinde,
Çıkmayan bir resimdin sen.
Son Nisan...