Her şey son nefesinde...
Kapağı açılmamış kitaplarım.
Geceleyin boş bir caddede
Yürümenin mutluluğu.
Bilindik ahbaplar
Son nefesinde.
Ocakta kaynayan yürek.
Karşıya geçen yaşlı teyze.
Doğan gün.
Söz geçirilemeyen dili ile saat,
Anılar, gelecek;
Son nefesinde.
Taktirler, yergiler, üzüntüler...
Kafanı parçalasan da
Duymak zorunda olduğun sesler...
Son nefesinde!
Bilmem ne uğruna
Bin bir emekle beslediğim sevgiler,
Kırıldığım, üzüldüğüm,
İncindiğim ilişkiler.
Bir an ne olduğunu anlamadan
Düştüğüm güvenler,
Sığınışlar, bekleyişler
Son nefesinde.
Caddedeki insanlar;
Boyacı çocuk, fırıncı, bakkal,
Parkta şarap içen yaşlı adam,
Otobüs şoförleri, hırsızlar, fahişeler...
Sessiz sokaklar, beşikte sallanan kız,
Sigarasını çekipte,
Hafifçe bir şarkı söyleyen çocuk,
Buharında sevgilerin paylaşıldığı çay,
O kafe
Çimleriyle, çiçekleriyle parklar,
Adım attığım toprak, içtiğim su,
Yaşadığım şehir...
Son nefesinde!
En son kaybettiğim son umudum.
“Her şey güzel olacak.” diye
Oyaladığım yüreğim.
Bilmem kim uğruna
Yaşlar döktüğüm gözlerim.
Neye uzandığı belirsiz,
Tutunamayan ellerim.
Kimsesizce kokuşan cesetim...
Son nefesinde!
İsmail ŞahinKayıt Tarihi : 26.5.2004 17:25:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
