Son Nefesime Kadar... Şiiri - Mecit Aktürk

Ne zaman bir kış günü göklerden süzülse kar
Anılar dile gelir gönlüme hüzün akar
Diyorlar ki "her ateş düştüğü yeri yakar..."

Şimdi Ferhat misali dağları aşıyorum
Bu gerçeği kış günü yanarak yaşıyorum.

Bir kez olsun demedim demem sana "sen de yan!"
Kan ağlar kan kusarım etmem kimseye ayan
Ne "vefasız" oldum ben ne de "sözünden cayan"

Şu koskoca dünyayı etsen de gönlüme dar
Unutmam yeminimi son nefesime kadar

Hiç umurumda değil varsın desinler "deli"
Ben zaten benden geçtim bana veda edeli
Çeke çeke öğrendim neymiş aşkın bedeli

Gezdiğimiz yerlerde senden iz arıyorum
Acıma "merhem" dedim, yaramı sarıyorum

Günü güne ekledim hep adını anarak
Her an kapı çalacak geleceksin sanarak
Bazen bîtap, bîçare canımdan usanarak...

Düştüm aşkın lavına mum gibi eriyorum
Hazan esti gönlümde, gam-keder deriyorum

Ey vefasız! Şaşır da bir hatırla, bir ara
Sor ki "neden kanıyor kapanmıyor bu yara?"
Gönül terazisinde aşk gelmiyor ayara...

Her adımda hırsımdan yolları eziyorum
Efkâr sokağındayım...Perişan geziyorum

İsyan etmedim...etmem, görünse de çile şer
Korkarım ki kaderim bahtıma mezar eşer
Bilmem var mı cihanda bencileyin bir beşer...

Varsın ellerin beni hergün ateşe itsin
Unutmadım...Unutma! Sen, bir bana aitsin!