Son nefesimde önce kelimei şehadet getir ...

Çocukken oyun oynardık mahallede
koşardık hani
dengemi kaybedip düşerken, yere kapaklanırken bir korku alırdı yüreğimi
miğdem ağzımda
yine aynı korku
kalbinden düşüp yere yüz üstü kapaklanmak üzereyim
bu sefer annemin öpmesiyle geçmeyecek
veya sabah uyandığımda.
Aksine geceleri uyuyamayacağım, güneş doğmayı bilmeyecek
bu defa miğdem de bir sancı
ve sol yanım,
ve sol yanım sızlıyor
ölüyorum zannediyorum, sabahı göremeyecek miyim anne?
ve işte düşüyorum kalbinden
cinnetin eşiğindeyim, ellerim boğazıma sarılırken sen gidiyorsun ya
ben ölümü kucaklıyorum.