Son Nefesim Zehra

Ya Zehra!
Son nefesim benim
Zorlu meydanlarda çırpınışım
Tenha gecelerde haykırışım
Süsleyen visalinin hayali yaralı kalbimi
Yalnız sen bilirsin devası yorgun derdimi

Gönlüm Bitap düşmüş gölgen olmayan çöllerde
İçimdeki Mecnun ölmüş, sedan yok dillerde
Leyla bekâ zindanına terkedilmiş kime ne
Kat edilmeyen sahradan kokusu gelmez yellerde

Kaburgası kırık güvercinin derdi gönlümü yaktı
Yüreğine batan çivinin kanı tüm damarlarıma aktı
Ellerinin kınası Aşk’ın mürekkebine dönünce
Kapının ardından hasretle gözleri Kaim’e baktı

Söylesene sahi nerede aşığa rahmet mezarın
Gül kokun hani Firdevs, nerede zerihin duvarın
Nasıl gizlenebilir ışığı mutlak aydındık Güneşin
Hangi kemalini örtebilir zifiri karanlık mı toprağın

Yandı dilim Zühre Yıldızım
Sındı belim Zühre Yıldızım
Son hecede intizarım
Son nefesim Zühre Yıldızım

Ey Cennetin üzerinde olan kişi
Sen ki veliler, efendiler annesi
Tarih rükû eder direndiğin anlara
Seslenişimsin sen en derinden çağlara
Cennet bahane aslolan davetin
Ahir vaktin ümididir şefkatin
Varlık sahasının sebebidir nurun
Şehid’e örnektir izzet ve onurun

Zalim Züleyha’nın gönlünde bir ateş
Yitirdiği Yusuf’unu arar durur
Yaşayan leş Şehid’in gönlü saf ateş
Yitirdiği kutsal Aşk kaynar durur