Son Nefes Şiiri - Murat Dağlıbeg

Dağıstan muhacirlerine ithafen...

Bebek yatıyordu, cansız beşikte.
Annesi uzanmış, başı eşikte.
Son nefesi vermiş, savaşmış baba.
Kan akıyor, göğsü delik deşikti.

Çocuk yaralanmış, yatıyor yerde
Kıp kızıl kan örtmüş üstünü yolun
“Anne üşüyorum; bebeğim nerde
Ölürken küçük kız, oynuyor oyun

Dede inliyordu, yarası derin
Izdırabı, değil kendi yaresi
Haykırıyor nolur yavrumu verin
Elinde ölmüştü, ciğer paresi

Acı, elem, keder; yok yok ne varsa.
Yaşıyoruz işte, yaşamak buysa.
Kutlu, ulu toprak hayaldesin hep.
Ütopyamız vardı, seninle oysa.

Bir matem bürüdü, yakılmış köyü
Gözyaşı dökecek, bir göz kalmadı
İçimdeki nefret yanarak büyü
Muradi hıncını henüz almadı

04.04.2009 Sivas, Murat DAĞLIBEG