Son Nefes Şiiri - Hüseyin Kotan

Son olduğuru biliyordum
Gelmesin istiyordum
Geldi…
Kalbim yerine sığmaz,
Bedenim tutmaz oldu.
Titredim…
Öyle bir an
Beklide son zaman…
Son görüş…
Daraldı kafesim
Çıkmıyor nefesim
Yanaklar al al…
Sözlerse zehir
Hoşça kal…
Sessizlik,
Sensizlik…
Dağıldı ruhum,
Kırıldı gururum
İçimi çektim inledim, saatin sesi
Dur gitme ediyemedim
Zaman durmuştu
Buzdan bir el,
Son dokunuş…
Korku yüklü, anlamsız
Boşlukta kalıyordu
Gözlerinde bir sevdânın
Mendilyi sallanıyordu…
Bekledim…
Bakmadan gidişine
Dönmedi geri,
Ayak sesleri…
Güvercin kanatları karıştı
Bu son havalanıştı…
Gitmişti…
Hiç bir şey olmamış gibi
Ömrümün sevd^sı
Silinmişti…
Ona uçmak kalmıştı
Konmaksızın.,
Bana beklemek kaldı
Yorulmaksızın…
Kanatlardakı o ses…
Son nefes…
Hep onu duyuyorum
Zamanın koynunda
Sevdâsız uyuyorum…