Son Nefes Şiiri - Veysel Sari

Bir karanlık yolun sonundayım ben,
Tükenmiş umutlar, kırılmış hayallerim.
Yaşamak ağır gelir bu bedene, her nefes,
Ruhum isyan eder, bu çileye, kesintisiz bir ses.

Gözlerim kapanır, dünya karardıkça,
Bir veda fısıldarım, sessizce, usulca.
Acılarım diner, son nefesimle hep,
Kurtulurum bu dipsiz kederden, ne sebep.

Ne bir dost eli, ne bir sıcak nefes,
Yalnızlığım sarar, beni çepeçevre, sessiz.
Ölüm bir kurtuluş, bu acıdan artık,
Sonsuz bir uyku, bu karanlık dünyadan, bir kaçış.

Toprak örter üzerimi, yavaşça, nazikçe,
Unutulurum, zamanla sessizce, gönlümce.
Belki bir gün, anarsınız adımı bilmem,
Bir şarkı gibi, fısıldarsınız yavaşça, bilmem.

Ruhum bedenimden usulca sıyrılır gider,
Geride kalanlara bir selâm söyler, veda eder.
Ne bir pişmanlık, ne bir korku kalır içimde,
Sadece huzur bulurum, son durağımda, sessizce.

Ardımda iz bırakmam, ne bir acı ne bir iz,
Sanki hiç yaşamadım, bir rüya gibi biteriz.
Toz olur savrulur, tüm dertler, tüm tasalar,
Son nefesle kavuşurum, ebedi sonsuzluklara.