Son Nefes Şiiri - Hüseyin Muşmal

Son Nefes
Nasıl tarif edeyim bilmem ki seni?
Cümle âlem senden bihaber olsun.
Bu sevda kelama sığar mı yani?
Sözcükler yeter mi söyle ne dersin?

Bilmem ne söylenir gerçeğe yakın?
Sen aysın, güneşsin bahardır kokun,
Ömrüme yağmursun gönlüme ekin,
Harmanın bereketli sen nasıl sırsın?

Riya sanılmasın teşbihim diye,
Uzatmam susarım benzetip aya,
Yıldızın ışığı nasıl fezaya,
Yayılır ya, bana sen öyle nursun.

Gözümü açınca seni bulurum,
Yirmi dört saatte seni solurum,
Sen Sultan olursan Şahın olurum,
Gönül sarayımda yalnız sen varsın.

Aşk denilen duygu bu mudur bilmem?
Ben sensiz küçücük hayale dalmam,
Seninle ağlarım da ben sensiz gülmem,
Hastalıkta sağlıkta bir tek sen yarsın.

Bir bahar gibidir hayat seninle,
Mutluluk seninle rahat seninle,
Her çile çekilir heyhat seninle,
Yeter ki ellerin elimi sarsın.

Kim bilir bu hayat nelere gebe?
Kâh zirvedesin kâh vurup dibe,
Kalırsak hayatta bir dede ebe,
Gözlerim hep seni tek seni görsün.

Dilerim hayattan hep huzur neşe,
Bilmem ki kaç sene daha baş başa,
Ben önce gidersem sen gamsız yaşa,
Yeter ki ellerin duaya dursun.

Para pul değildir huzur bilirim,
Çektiğim acıdan ibret alırım,
Bir gamzen hatrına ömür veririm,
Yüzünde gülüşün hep bağdaş kursun.

Eşrefoğlu yazarsın sen hiç bıkmadan,
Sus artık sevenler rahata ersin,
Şu garip yüreğim gönül yıkmadan,
Son nefesini senin omzunda versin.