Son Nefes Şiiri - Hanifi Kara

SON NEFES

Rahim denen o mekândan, ağıtla geldik dünyaya
Azrâil canı alırken, gülenlerden eyle bizi.
Emre itaat eyleyip, ta’dîl, erkân, huşû ile
Günde beş vakit namazın, kılanlardan eyle bizi.

Güzel yaşa ki hayâtı, olmayasın saçın yolan
İlim/îman, hayâ/iffet… Ol bu hasletlerle dolan
Ahirette yüz akıyla, korktuğundan emin olan
O âlemde umduğunu, bulanlardan eyle bizi.

Bizler onlara borçluyuz, yaşanılan şanı, ünü
Büyük zatlar hep orada, unutma mâziyi, dünü
Hesap, kitap görülünce, huzur ile mahşer günü
Berâtını sağ taraftan, alanlardan eyle bizi.

Ne oldu ki birden bire, bâtıla başladı meyil
Nefse uyup böbürlenme, eğil gönül sen de eğil
Zarfa bakma mazrûfa bak, kurtuluş kıyıda değil
Hakk’ın rahmet denizine, dalanlardan eyle bizi.

Yol almanın yolun ara, sende içgüdün güderek
Nefse uyanlar azıyor, her gün daha da giderek
Ne zaman adı anılsa, hürmet ile yâd ederek
Habîb’îne bol salâvat, salanlardan eyle bizi.

Elden, ayaktan düşecek, fersiz kalacak dizlere
Söylediğim bunca kelâm, hem nefsime hem sizlere
Cennetin de cemâlini, göster n’olur sen bizlere
Son nefeste îman ile, ölenlerden eyle bizi…

12/11/’11
Hanifi KARA