Son Nakış İlk Yazı Şiiri - Emre Gökdemir 2

Sonbaharda düşer yapraklar ağaçlardan
Yazın sarılığı bellidir yapraklarda
Ve solar envai çeşit ot
Bakarsın dereler durulmaya başlamış
Pınarlar kurumuş göller bataklık
Kış gelir ardından konar toprağa kar
Bakmaz gözyaşına hiç kimsenin
Tek başına hafiftir bir kar tanesi
Tek başına narin ve kimsesiz
Ama bakarsın bir araya gelmiş
İşte o zaman anlarsın birleşmek neymiş
Güçsüz olmak demek tek olmak demek mi
Birleşince güçlü mü olur insan
Peki ya içindeki zayıflık içindeki noksan
Kimsenin bilmediği sorular vardır
Kış kapatır üstünü o soruların
Üşürsün, bir battaniye altına girip
Kışın sessizliğini cevapsızlığını düşünürsün
Havalar ısınır, gösterir yüzünü güneş
Tüm sıcaklığıyla kavuşmak ister yaza
Çıkarsın yorganının altından
Ve başlar dereler çağlamaya
Pınarlar tekrar dolmaya başlar
Kuş sesleri sarar etrafı
Bozulur o endamlı sessizlik
Ve sanki o ıssızlığın içinde
Yeni bir dünya kurulur
Ağaçlar uzatır yapraklarını
Çiçekler kuşanır en nadide renklerini
Ve sen anlarsın bahar geldi
Zaman ne de çabuk geçiyor öyle
Gölgem durmadan yer değiştiriyor
Güneş doğudan doğsa da
Yol alıp batıdan batsa da
Bir ukte kalıyor içimde
Ve geliyor bütün gürbüzlüğüyle yaz
Yakıyor göz alabildiğine dünyayı
Yeşermiş ekinler sapsarı kesiliyor
İşte o zaman anlıyor insan
Anlıyor bu uktenin sebebini
Her şey baharla doğuyor yazla yaşıyor
Sonbaharla ölüp kışla gömülüyor
İnsanda böyle değil mi sanki
Sonu ölümle biten dört mevsim gibi